Hij was ook geïnteresseerd in de geschiedenis van Enkhuizen. Meerdere malen schrijft de kroniekschrijver Brandt dat hij gebruik heeft gemaakt van de ‘Gedenkschriften van de heer Blauhulck’. Knarsetandend denkt dan elke lokale historicus: ‘hij wel’. De gedenkschriften van Blauhulck zijn namelijk verloren gegaan.

Aan de bestuurlijke carrière van deze erudiete en rijke koopman komt in 1615 een abrupt einde. Blauhulck veroorzaakt een schandaal.

In 1613 wordt hij weduwenaar. Nog geen jaar later is Blauhulck’s dienstmeisje, Meynou Gerritsdr., een jong meisje uit het weeshuis, zwanger. Dat is tot daar aan toe. Maar Blauhulck laat het meisje tot tweemaal toe drankjes drinken om een abortus op te wekken. Het helpt niets, in juni 1614 bevalt Meynou Gerritsdr. van een gezond kind. Zij zelf sterft kort daarna. De abortuspogingen komen uit en Blauhulck moet voor de kerkenraad komen. Daar ontkent hij alles. Op de begrafenis van Meynou Gerritsdr., in de Westerkerk, loopt Blauhulck aan het hoofd van de rouwstoet, alsof hij haar belangrijkste verwant is. In zekere zin is hij dat natuurlijk ook, hij is het hoofd van de familie waarin het (wees)meisje werkte. Voor een aantal Enkhuizers gaat dit te ver. Er lagen zelfs bloemen op het graf van het meisje, alsof ze nog maagd was! Tijdens de begrafenis ontstaat er een rel en Blauhulck kan een pak slaag alleen maar ontlopen door het tegenoverliggende Zeekantoor in te vluchten. Hij trekt zich er overigens weinig van aan, nog geen half jaar later hertrouwt hij. Het echtpaar betrekt een nieuw huis op de Dijk.

Maar Blauhulck is niet van de zaak af. De kerkenraad blijft hem achtervolgen en uiteindelijk bekent hij schuld. Vlak daarna besluit de vroedschap hem af te zetten als vroedschapslid, ze vragen zelfs de Admiraliteit van West Friesland hem te ontslaan als equipagemeester! De Admiraliteit deelde de vroedschap echter mee dat men zelf wel bepaalde wie equipagemeester was en wie niet.
Blauhulck accepteert zijn ontslag niet en beide partijen zoeken het hogerop. Blauhulck wendt zich tot de Hoge Raad, het hoogste rechtscollege van de Nederlanden en later zelfs tot Van Oldenbarneveldt, de hoogste ambtenaar van de staat. Het stadsbestuur wendt zich tot de Staten van Holland. Maar het stadsbestuur is niet zo populair in Haagse kringen. Er was een fel conflict gaande in de Nederlanden tussen de contraremonstranten, bestaande uit de orthodoxe gereformeerden, de dominees en het volk en de remonstranten, de wat meer vrijzinnige gereformeerden, vaak de regenten. De stadhouder Maurits had de kant van de contraremonstranten gekozen, Van Oldenbarneveldt de remonstrantse kant. Enkhuizen koos als een van de weinige stadsbesturen voor de contraremonstranten.

Misschien dat het bezoek dat Prins Maurits in 1614 aan de stad bracht daar iets mee te maken had.
Blauhulck lijkt sterk te staan. Van Oldenbarneveldt traineert ‘de zaak Blauhulck’ aan alle kanten. De Enkhuizer stadsbestuurders zijn hier zo boos over dat ze zelfs de winterzitting van de Staten in 1615 boycotten. Ze zullen wel gejuicht hebben toen Maurits zijn greep naar de macht doet en Van Oldenbarneveldt laat onthoofden. Maar jammer genoeg voor de orthodox gereformeerde stadsbestuurders heeft Blauhulck nog een klein ijzertje in het vuur gelegd. Bij de stukken die men bij Van Oldenbarneveldt thuis vindt zijn een aantal brieven van Blauhulck, met nogal nare beschuldigingen aan zijn collega vroedschapsleden. De brieven verdwijnen snel, en Blauhulck blijft nog twintig jaar een rustig schrijvend koopman in goede doen in zijn mooie huis aan de Dijk.


Portret van Jan Symonsz. Blauhulck door een anonieme schilder, verzameling Stichting Semeijns de Vries van Doesburgh